«Περισσότερες από 4 στις 10 επιχειρήσεις του κλάδου της ψηφιακής τεχνολογίας στην Ελλάδα (42%) δηλώνουν ότι αντιμετωπίζουν πρόβλημα στην πλήρωση των κενών θέσεων εργασίας. Ο μέσος όρος των εταιρειών στην Ελλάδα, που δυσκολεύονται να βρουν το κατάλληλο προσωπικό, κυμαίνεται στο 36%. Το ποσοστό αυξάνεται στο 46% για τις περισσότερο εξωστρεφείς εταιρείες, δηλαδή αυτές που εξάγουν πάνω από 50% της παραγωγής τους» [i]
«Τα άτομα με ‘Ασπεργκερ μπορεί να είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα για την Silicon Valley, [ii]
«Η Microsoft αισθάνεται ισχυρότερη όταν επεκτείνει την ευκαιρία εντάσσοντας ένα εργατικό δυναμικό διαφορετικό που αντιπροσωπεύει άλλωστε και κομμάτι των πελατών μας. Τα άτομα αυτά φέρνουν νέες δυνατότητες που τις χρειαζόμαστε στη Microsoft. Κάθε άτομο είναι διαφορετικό, κάποια έχουν καταπληκτική ικανότητα να συγκρατούν πληροφορίες, να σκέφτονται τις παραμικρές λεπτομέρειες σε βάθος και με ικανότητες στα μαθηματικά ή στον κώδικα» [iii]
Η 18η Φεβρουαρίου είναι ημέρα αφιερωμένη στην ενημέρωση και στην ευαισθητοποίηση για το σύνδρομο Ασπεργκερ.
Τα άτομα με το σύνδρομο αυτό, χαρακτηρίζονται από μια νευρολογική ανάπτυξη ιδιαίτερη και θεωρούνται υψηλής λειτουργικότητας. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι το σύνδρομο δεν εμποδίζει την έκφραση της ευφυΐας τους -που συχνά είναι ανώτερη του μέσου όρου- ούτε τις διαπροσωπικές τους σχέσεις, τηρουμένων κάποιων συνθηκών. Τα άτομα με σύνδρομα ‘Ασπεργκερ έχουν έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης. Στις διαπροσωπικές τους σχέσεις χαρακτηρίζονται από μια δυσκολία ή αδεξιότητα. Είναι μοναχικοί, απορυθμίζονται σε απρόβλεπτες καταστάσεις κι έχουν ανάγκη από ένα περιβάλλον ήρεμο κι ένα πρόγραμμα δομημένο. Κι αυτές οι αδυναμίες τους σε κοινωνικό επίπεδο μπορούν να επισκιάσουν τις εξαιρετικές –μερικές φορές τεχνικές ικανότητες και δεξιότητες τους.
Απ΄την άλλη, ένα άτομο με σύνδρομο ‘Ασπεργκερ μπορεί να έχει ειδικά χαρακτηριστικά που μπορεί να αποδειχθούν πολύτιμα για κάθε επιχείρηση. Χρήση της λογικής, μεγάλη ικανότητα ανάλυσης, προσοχή στη λεπτομέρεια, εντυπωσιακό μνημονικό, άνεση στην εκμάθηση ξένων γλωσσών, προσήλωση για μεγάλο χρόνο σε ένα αντικείμενο κάθε φορά, επιμονή με την ακρίβεια και τα αποτελέσματα και όχι με την ταχύτητα, ειλικρίνεια, αδυναμία στο ψέμα, πίστη, αίσθημα δικαιοσύνης και με μια ειδική αίσθηση του χιούμορ που μεγαλώνει όταν το περιβάλλον τους βοηθάει.
Οι τοποθετήσεις που αναφέρονται στην αρχή, αποτυπώνουν με ακρίβεια την αντίφαση μέσα στην οποία ζουν –και- τα άτομα με σύνδρομο Ασπεργκερ, που ακόμη κι αν δεν προέρχονται από, πηγές της ίδιας χώρας, αποτυπώνουν μια κατάσταση που ισχύει διεθνώς. Από τη μια, την μεγάλη έλλειψη σε προσωπικό ειδικών δεξιοτήτων και από την άλλη μια τεράστια- σε πληθυσμό και ποιότητα- προσφορά που δεν αξιοποιείται. Οι εκτιμήσεις για την απασχόληση των ατόμων με σύνδρομο Ασπεργκερ είναι ιδιαίτερα σκληρές και υπολογίζεται ότι μόνο ένα 15% έχει μόνιμη απασχόληση. Η ένταξη του συνδρόμου στο φάσμα του αυτισμού και η «ποικιλία» στην ένταση και στους τρόπους που αυτό εκδηλώνεται, καθιστούν την στατιστική προσέγγιση για την απασχόληση τους, δύσκολη. Στη Γαλλία για παράδειγμα που αποτελεί και το χώρο δράσης μου, -το σύνδρομο αναφέρεται σε ένα πληθυσμό πάνω από 400 χιλιάδες άτομα- υπολογίζεται ότι ο αριθμός των ατόμων που δεν βρίσκουν εργασία αγγίζει το 90% ανεξάρτητα από τις τεχνικές –επαγγελματικές ικανότητες τους.
Η ενσωμάτωση στην εργασία ενός Ασπεργκερ, δεν είναι θέμα ανθρωπισμού ή ηθικής. Αφορά στην αποτελεσματικότητα «σε απλά μαθηματικά», δεδομένου ότι πέραν των δυσκολιών του -που μπορούν να αντιμετωπιστούν και να περιοριστούν-, αναφέρεται στις ιδιαίτερες δεξιότητες του, που μερικές φορές είναι εξαιρετικές. Προϋπόθεση για να αποκαλύψουν το μέγιστο των δυνατοτήτων τους τα άτομα με σύνδρομο ‘Ασπεργκερ, είναι να οριστούν με ακρίβεια και να τηρηθούν κάποιες προϋποθέσεις/συνθήκες στον τρόπο συν-εργασίας και στον χώρο εργασίας. Ακριβώς γι’αυτό, κάθε βοήθεια για επαγγελματική ένταξη πρέπει να συνοδεύεται από μια εξειδικευμένη προσέγγιση. Και μ’ αυτό τον τρόπο εύκολα μπορεί να αποδειχθεί πως δεν πρόκειται για άτομα με μειονεκτήματα, αλλά απλά για άτομα διαφορετικά σε σχέση με τους… νευροτυπικους. Όχι σαν άτομα με ειδικές ανάγκες και προβλήματα αλλά σαν επαγγελματίες με προσόντα και ικανότητες, με επιθυμίες και ελπίδες για μια επαγγελματική ζωή «κανονική»
Σήμερα δεν υπάρχουν οργανωμένες δομές, υποστηρικτικές των ατόμων με Aσπεργκερ. Εκτός από τις ΗΠΑ και τον Καναδά, όπου η αναγνώριση και η αντιμετώπιση του συνδρόμου ξεκίνησε οργανωμένα εδώ και χρόνια, οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες άρχισαν πρόσφατα να συζητούν για τις δυνατότητες των ατόμων αυτών. Στην Ελλάδα, η ένταξη τους στην αγορά εργασίας, συνδέεται μέχρι τώρα με πρωτοβουλίες- μικρής κλίμακας-, ομάδων γονέων και συλλόγων, με αντίστοιχης έκτασης αποτελέσματα. Αν υπάρχουν σήμερα άτομα ‘Ασπεργκερ που εργάζονται, οφείλεται είτε στις προσωπικές τους προσπάθειες ή στην βούληση κάποιου επιχειρηματία να βοηθήσει. Η ύπαρξη ενός εθνικού πλαισίου θα μπορούσε να ενθαρρύνει αυτές τις φιλότιμες προσπάθειες και να προκαλέσει και νέες πιο οργανωμένες.
Οι ικανότητες των ατόμων με Aσπεργκερ είναι αδιαμφισβήτητες και αποτελούν προστιθέμενη αξία στην εργασία και ιδιαίτερα στους τομείς των νέων τεχνολογιών και της πληροφορικής. Στόχος πρέπει να είναι η αξιοποίηση και απελευθέρωση των επαγγελματικών τους δυνατοτήτων που έχουν επιπτώσεις στο τεχνολογικό, οικονομικό αλλά και στο κοινωνικό προφίλ των επιχειρήσεων.
Comments